مادرم آغوش خود را باز کن
نوگلت ء طفلت ء جوانت ناز کن
این منم مادر که تالان آمدم
ناتوان از جور رندان آمدم
دیدی آخر مهربانی حاصلش جز غم نبود ؟!
شمع بودن ء سوختن ء راهش نبود؟!
مادرم دیدی که مردی نیست در میدان رزم !
روبهانند این ستمکاران بزم!
شوق پرواز و پریدن خواب بود
در قفس ماندن تکیدن باب بود
نوگلانت را در آغوشت بگیر
گرچه گردون کرده آنها را اسیر!
زندگی رنگش دگر یکرنگ نیست
با نبود مهربانی و صداقت آدمی دلتنگ نیست
آخر اندوه کدام از ماست در پیشانی ات
یا ستمهای چه زهاکیست در بی تابی ات؟
مادرم آغوش گرمت را به رویم باز کن
هرچه غم در سینه ات داری برایم ساز کن
این من و این قلب رنجور از ستم
می کنم تقدیم تو جانم که ارزانیست کم!
ادامه مطلب
ای که مهجوری عشاق روا میداری
عاشقان را ز بر خویش جدا میداری
تشنه بادیه راهم بزلالی دریاب
بامیدی که درین ره بخدا میداری
حضرت حافظ
سكوت كن . آهسته كنج ديوار اتاق بشين و به ديوار مقابل خيره شو .
بغض كن . نه . . . ! فرياد نزن . . . ! فقط اجازه داری كه بغض كنی .
بذار اشك تو چشمای غمگينت موج بزنه اما اجازه نده حتی
يه قطره هم از مرز ساحل مژه هات عبور كنه .
به ديوار مقابلت خيره شو و به غصه هات مجال بده خودنمايی كنن.
ميدونی چرا؟ آره . . .خودت ميدونی . . . چون تنها غصه هاتن كه
هر شب وروز كنارتن و تنهات نميذارن !
دنبال چی ميگردی؟ آرامش ؟عشق ؟وفا ؟ . . .
خودت رو خسته نكن . . .تو خاطراتت همه چيز هست جز اينها !
صبر كن . . . كسی وارد اتاق شد . . . به زور لبخند بزن ، مبادا متوجه
ناراحتيت بشه . . .
بغضت رو قورت بده و مثل هميشه با لبخند شروع كن به
شوخی كردن تا بتونی بازم لبخند ديگران رو ببينی . . .
تو مجبوری . . . تنها با شاد بودن و خنده های توا كه
اطرافيانت ميخندن . . . پس ادامه بده . . .!
رفت . . . راحت باش . . . كارش تموم شد و تو هم دوباره
با غصه هات تنها موندی .دوباره شروع كن . .
به اندازه ی كافی وقت واسه غصه خوردن و تنهايی داری!
نگران نباش. . . مثل هميشه تنهايی . . .
هی . . . . هی . . . صبر كن . . . تو اجازه نداری گريه كنی . . .
تو كسی رو نداری كه اشكهاتو پاك كنه . . .
تو كسی رو نداری كه دليل اشكهات واسش مهم باشه. . .
پس تمومش كن. . . جلوشو بگير. . . چون بی فايده است . . . !!
تنها چيزی كه واست می مونه چشمايی سرخه
كه به همه ميگه تو غصه داری .تنها چيزي كه اونا راجع بهت
فكرميكنن اينه كه تو شادی و چيزی برای ناراحتی نداری ،
ميگن لوسی يا دنيا رو سخت گرفتی. . . همين . . . !
اونا نميدونن وجودت خرد شده ، نميدونن دلت شكسته ،
نميدونن همه ی دنيات ، اونی كه واسش ميمردی رهات كرده و
رفته .نميدونن بازيچه شدی و بازی عشق رو باختی . . .
آره . . . درد تو اينه . . . بذار تو سينه ات بمونه . . .
سكوت كن . . .كسی دردت رو نمی فهمه . . .
اين زمزمه های درون منه. . . !
يه صدای قاطع اما آروم . . . يه صدای آشنا . . .
آره . . .
اين انعكاس صدای درون منه . . .
منو یادم بکن یاد همیشه منو یادم بکن به رسم تکرار
همین که عادت تو و چشاتم منو بسه از این زمونه ی زار
منو یادم بکن یادم نمیره هنوزم توی این دنیا اسیرم
هنوزم آرزوهام مال من نیست هنوز از آرزوهام بی نصیبم
منو یادم بکن یاد همیشه هنوز از یاد چشمام که نمیری
همیشه یاد تو یاد چشامه همیشه تو ی قلب من اسیری
پنجره یادش نمیاد گریه های منو چشمام
یاد روزای گذشته خاطرات بی سرانجام
همشون رفتن از اینجا پنجره همیشگی نیست
یروزی میبینی نیستی!میگی این که زندگی نیست
هنوزم باورت نمیشه عشقم،هنوزم منو باورم نداری
همه شعرام همه تقدیم چشمات منو نسپر به حرم بی قراری
منو نشکن، مدارا کن ،که شیشه
اگر خردش کنی، برّنده می شه
نشو آشوب دریا رو تن موج
که طوفانی بشه دریا همیشه
...
بی تو بارونیه بغض ترانه
دلِ دیوونه از تو می نویسه
ندیدی گریه هام/و زیر بارون
نپرسیدی چرا چشمام خیسه!
...
مریضی خوابو از چشمام برده
نگاهم مونده رو آیفونِ خونه
دو هفته س که هوای خونه سرده
دو هفته س،حال من رو به جنونه
....
نمیشه ، نه نمی تونم ببینم
یکی دیگه تو رو از من بگیره
فراموشم کنی ، آروم/و ساده
دلم تُو کنج تنهایی ، بمیره
...
نگو که قصّه به آخر رسیده
که باید راهِ ما از هم جدا شه
بگو تقدیره که باید عوض شه
که شاید هم خدا حامیِ ما شه
...
نذارم تو شبِ دلواپسی ها
کمک کن تا تبِ دلشوره کم شه
منو تبعید کن به شهر چشمات
که تُو تبعید ، دریا همدمم شه
مرا مادرم بختیاری بزاد به رگهای من خون مردی نهاد گر از بختیاری تبارم نبود در این ره بخت یارم نبود زقوم لر صد هزار افتخار همین است آئین ایل بختیار
کاش می شد دیگر نفس نکشید
کاش می شد دیگر زنده هم نبود
تا به کی باید بمانم؟
در این سیاهی در این غم
چقدر سخت می گذرد زمان
اشک چشمانم دیگر نمی آید
از خود کاش می شد گذر کردن
رفت و بی صدا و آرام خوابید
چشم به روی هم گذاشت
لحظه ای آرام خفت
چه دلگیر است قصهء زندگی
درون سینه دردی از جنس آتش
شعله ور در حال سوختن
جان مرا در دست گرفته
بسیار در دل آشوب است
لحظهء رفتن چه زیباست برای من
پس بدرود عزیز جانم بدرود
نیا ، نیا تو بر مزارم
که این خسته به آرامش رسیده
آهسته و آرام در زیر این خاک سرد خفته است
پدر جان یاد آن شبها که ما را شمع جان بودی
میان نا امیدی ها چراغ جاودان بودی
برایت زندگانی گرچه یکسر رنج و سختی بود
بنازم همتت بابا که تا بودی صبور و مهربان بودی
روح پاکت با امیرالمومنین محشور باد خانه قبرت زلطف خدا پرنور باد
ای چراغ زندگانی ای پدر یادت بخیر خاطرت در باغ فردوس برین مسرور باد
خانمان تاریک شد بی نور رویت ای پدر دست ما کوتاه شد از جستجویت ای پدر
نیست یاور از چه دل کندی زم بعد از این ما از که گیریم عطر و بویت ای پدر
تقدیم به پدر عزیزم
.: Weblog Themes By Pichak :.
